Niezbędne kroki
- Wyznaczenie głównego miejskiego koordynatora, który będzie odpowiedzialny za organizację i monitorowanie postępów w zapobieganiu marnowaniu żywności.
- Zbadanie różnych metod pomiaru marnowania żywności w kuchniach publicznych oraz ocena korzyści i wyzwań związanych z każdą z nich. Oto trzy przykładowe metody:
- A. Personel kuchenny sortuje i mierzy odpady żywnościowe.
- B. Partner zewnętrzny sortuje i mierzy odpady żywnościowe w niektórych (losowo wybranych) kuchniach publicznych.
- C. Personel kuchni sortuje odpady na odpady gastronomiczne i pozostałe. Przedsiębiorstwo zajmujące się usuwaniem odpadów waży odpady żywnościowe.
- Wybór metody. Uwzględnienie charakteru kuchni publicznych, skali i dostępnych zasobów dla wdrożenia inicjatywy.
- Wyznaczenie kuchni, które będą zaangażowanych w pomiar odpadów żywnościowych.
- W zależności od wyboru metody należy zarezerwować zasoby (czas i budżet) w podmiocie publicznym i kuchniach. Należy pamiętać, że pomiar odpadów żywnościowych będzie stanowił dodatkowe obciążenie dla personelu kuchni. Należy ustalić daty rozpoczęcia i zakończenia pomiarów odpadów żywnościowych.
- Stworzenie harmonogramu: jak często (raz w tygodniu czy codziennie) będą przeprowadzane pomiary odpadów żywnościowych.
- Zwłaszcza w przypadku metody A należy opracować materiały informacyjne dla personelu kuchni, w tym instrukcje dla kierowników kuchni, w jaki sposób motywować współpracowników do zaangażowania się w akcję. Należy mieć pewność, że właściwie przekazujemy informacje dotyczące przyczyny wdrażania pomiarów odpadów żywnościowych, wyjaśniając przy tym korzystny wpływ na gospodarkę, zużycie zasobów i środowisko.
- Należy poinstruować i zapewnić wsparcie personelowi kuchni, aby pomóc mu pokonać trudności związane z sortowaniem i mierzeniem.
- Gromadzenie danych o pomiarach odpadów żywnościowych i przekazywanie kuchniom informacji o postępach tym procesie.
Więcej kwestii do rozważenia
W przypadku metody A: personel kuchni sortuje i mierzy odpady żywnościowe, należy wziąć pod uwagę następujące kwestie:
- Zalety: bezpośrednie zaangażowanie personelu oznacza, że poszczególni pracownicy czują się bardziej odpowiedzialni i rozumieją, jakie działania i praktyki można zmienić, aby zmniejszyć marnotrawstwo żywności. Należy zdecydować, czy dostępne będą cyfrowe narzędzia pomiarowe, aby ułatwić procedury pomiarowe. Metoda A jest cennym narzędziem dla dużych kuchni produkcyjnych, w których istnieją już procedury monitorowania wydajności i przepływu pracy.
- Wady: zapoznanie się z pomiarami odpadów żywnościowych wymaga czasu i wymaga wielu zasobów. Strategia ta często wiąże się z niedokładnymi szacunkami całkowitej ilości odpadów żywnościowych, ponieważ organizacyjnie trudno jest śledzić jej przebieg, jeśli w grę wchodzi wiele małych kuchni produkcyjnych.
W przypadku metody B: partner zewnętrzny sortuje i mierzy odpady żywnościowe w niektórych (losowo wybranych) kuchniach publicznych, należy wziąć pod uwagę następujące kwestie:
- Trzeba zdecydować, z ilu kuchni należy pobrać próbki, przez jaki czas odpady żywnościowe będą zbierane i sortowane oraz na ile frakcji należy je posortować (odpady żywnościowe mogą składać się z jadalnych/ niejadalnych frakcji żywności ).
- Zalety: metodę tę można stosować bez angażowania personelu kuchennego, co pozwala zaoszczędzić czas i zasoby.
- Wady: personel kuchni nie zyskuje poczucia odpowiedzialności za zapobieganie marnowaniu żywności ani zrozumienia, co należy robić, aby mu zapobiegać.
W przypadku metody C: personel kuchni sortuje odpady na gastronomiczne i inne. Przedsiębiorstwo zajmujące się usuwaniem odpadów waży żywność. Należy tu wziąć pod uwagę następujące kwestie:
- Zalety: nieinwazyjna metoda angażująca personel kuchenny. Pracownicy stają się bardziej świadomi skali marnotrawienia żywności w swojej kuchni.
- Wady: oddzielny pojemnik na odpady żywieniowe wymaga miejsca, co może być wyzwaniem dla niektórych kuchni.
